We wrześniu tego roku minie 13 lat od premiery pierwszej wersji Androida. I choć obecnie jest to najpopularniejszy system operacyjny dla urządzeń mobilnych (84% udziałów), to jego początki były… skromne. Prześledźmy słodką historię wersji Androida.
Wszystkie wersje systemu Android – początki historii
Rok 2007 to jedna z najważniejszych dat w historii branży mobilnej. Stał się punktem przełomowym, od którego zaczęła się historia współczesnego smartfonowego rynku. Wtedy to Apple zaprezentował pierwszego iPhone’a z systemem iOS… i wtedy też Google pokazał światu Androida.
Dwa lata wcześniej, w roku 2005 koncern Google kupił niewielkie kalifornijskie przedsiębiorstwo Android Inc. tworzące oprogramowanie dla przenośnych urządzeń. Po przejściu w struktury internetowego giganta, zespół pod kierownictwem Andy’ego Rubina stworzył oparty na jądrze Linuksa system operacyjny.
Nowe oprogramowanie na urządzenia mobilne pierwotnie zostało pomyślane nie tylko jako software dyrygujący telefonami komórkowymi, ale także aparatami. Jak pokazała historia, z czasem granica między oboma typami urządzeń zatarła się bardzo mocno.
Pierwszym urządzeniem z tym systemem, które weszło do komercyjnej sprzedaży był HTC Dream. Smartfon ten, znany w Polsce jako Era G1 (ze względu na umowę o wyłącznej dystrybucji przez sieć Era GSM) pokazany został światu 22 października 2008 roku. Zaimplementowana w nim wersja systemu to Android 1.0 Apple Pie. Późniejsze aktualizacje systemu zakończyły się na odsłonie Android 1.6 Donut. A potem… już poszło. Android został jednym z najpopularniejszych systemów mobilnych świata. Stało się to mimo wcale nie tak słodkich początków. Pierwotnie software Google konkurował nie tylko z iOS (co trwa do dziś), ale także z zapomnianymi dziś platformami takimi jak Bada OS Samsunga, rozwijany przez Nokię Symbian czy też Windows Phone od Microsoftu.
Przyjrzyjmy się historii tego niezwykłego systemu. Wszystkie wersje Androida to podróż przez prawie 13 lat historii rynku mobilnego, który ma wpływ na nas wszystkich.
Android Apple Pie (1.0)
W roku 2008 numer kodowy 1.0 tak naprawdę nie istniał. Został dodany później, by umożliwić rozróżnianie poszczególnych dystrybucji Androida.
Zaimplementowano w nim kilka sztandarowych aplikacji Google’a, takich jak Mapy, skrzynkę pocztową Gmail oraz YouTube’a. Na pokładzie znajdowała się także przeglądarka stron internetowych. Co ciekawe, nie nazywała się wtedy jeszcze Chrome.
Android Banana Bread (1.1)
Kolejna wersja systemu Android pojawiła się w lutym 2009 roku. Wniosła usprawnienia m.in. do wymienionych wyżej sztandarowych aplikacji. W Mapach pojawiły się opisy szukanych miejsc, takich jak restauracje czy firmy.
Przeprojektowano także Gmaila. Wiadomości e-mail od teraz mogły zawierać załączniki, które można było zarówno wysyłać, jak i pobierać.
Android Cupcake (1.5)
Ważną nowością tej wersji systemu Google’a było dodanie klawiatury ekranowej. Choć dziś może brzmieć to zabawnie, w tamtym czasie (pierwsza połowa 2009 roku) większość telefonów wyposażona była jeszcze w klawiatury fizyczne.
Cupcake położył też podwaliny pod uczynienie telefonów smartfonami. Programistom firm zewnętrznych udostępniono framework, czyli narzędzie będące bazą do tworzenia kolejnych aplikacji.
Funkcje multimedialne zostały wzbogacone o możliwość nagrywania filmów. Kolejną innowacją było dodanie silnika JavaScript odpowiedzialnego za działanie bardziej rozbudowanych stron internetowych.
Android Donut (1.6)
Rok 2009 to czas wielu zmian w mobilnym skarbie Google’a. Na jesieni tego roku pojawił się Donut. Użytkownicy zyskali możliwość zmiany rozdzielczości i wielkości ekranu w celu dostosowania jej do danej aplikacji.
Wielkim krokiem naprzód było też dostosowanie tej wersji Androida do wymagań sieci CDMA, jednego z najpopularniejszych standardów łączności komórkowej. Umożliwiło to ekspansję systemu dzięki zdobyciu przychylności operatorów.
Android Eclair (2.0 – 2.1)
Niewiele później, w tym samym roku zadebiutował Eclair. Ta wersja Androida wniosła niespotykane wcześniej możliwości interakcji między użytkownikiem a jego telefonem.
W Mapach możliwe było nawigowanie przy pomocy głosu. Dostępne stało się także głosowe sporządzanie wiadomości poprzez dyktowanie jej treści. Dotykową obsługę wzbogacono o możliwość zmiany rozmiaru poprzez rozsuwanie lub zsuwanie palców.
Mapy Google stały się jeszcze użyteczniejsze za sprawą informowania o korkach w czasie rzeczywistym.
Android Froyo (2.2 – 2.2.3)
Maj 2010 przyniósł kolejną odsłonę zielonego robota. Tym razem zmian było mniej. Konkretnie jedna, ale ważna z perspektywy tamtych czasów. Froyo zyskał wsparcie technologii Flash, którą wykorzystywało wówczas wiele stron internetowych. Ze względu na nadużywanie jej przez reklamodawców (irytujące animacje, przeglądarkowe gry itp.) rozwiązanie to odeszło w niesławie. Wtedy jednak implementacja Flasha była ważną zmianą.
Sprawdź też: Nagrywanie rozmów w systemie Android – jak to zrobić? Najlepsze aplikacje do nagrywania rozmów
Android Gingerbread (2.3 – 2.3.2)
Ta wersja systemu przyniosła bardzo wiele zmian. Wydana w 2010 roku wersja nie tylko wyglądem zaczęła przypominać znane nam „androidy”, ale też wprowadziła wiele nowych funkcjonalności. Coraz bardziej zaawansowane technologicznie telefony wymagały wsparcia wyższych rozdzielczości ekranu. Gingerbread dał takie właśnie wsparcie.
Google ułatwił także pisanie wiadomości tekstowych. Sugestie systemowej klawiatury stały się bardziej adekwatne do kontekstu pisanej wiadomości. Ułatwiono też kopiowanie i wklejanie tekstu, dodając znany nam gest naciśnięcia. Dodanie obsługi NFC dało podwaliny pod dzisiejsze płatności zbliżeniowe. Wtedy jednak zostało pomyślane jako użyteczne narzędzie do tagów na plakatach czy też reklamach.
Android Honeycomb (3.0 – 3.2.6)
Dystrybucja ta wydaje się najmniej znaną wersją Androida. Dlaczego? Została bowiem przygotowana wyłącznie na tablety. Zadebiutowała na pokładzie Motorola Xoom. Wraz z nią pojawiły się jednak nowe funkcje, które rozwijano później także na smartfonowych wersjach systemu.
Większa powierzchnia tabletowego wyświetlacza umożliwiła implementację podzielonej skrzynki e-mail – po jednej stronie znalazła się lista wiadomości, a po drugiej ich treść. Dziś może wydawać się to niepotrzebne, ale w momencie wydania Honeycomb (2011 rok) prawie wszystkie smartfony miały ekrany o przekątnej mniejszej niż 5 cali. Aplikacja Galeria została wyposażona w opcję przeglądania zdjęć w trybie pełnoekranowym wraz z możliwością podglądu miniaturek pozostałych fotografii. Innymi nowościami było dodanie trybu incognito w przeglądarce, widoku ostatnich aplikacji oraz dodawania kolejnych konfigurowalnych ekranów głównych (do pięciu).
Android Ice Cream Sandwich (4.0 – 4.0.4)
W tym samym roku zadebiutowała wersja Androida z czwórką z przodu. W przeciwieństwie do poprzedniczki została stworzona także z myślą o smartfonach, zarządzając tysiącami urządzeń, które trafiły także pod polskie strzechy.
W aktualizacji pojawiły się m.in. przyciski nawigacyjne oraz możliwość zarządzania aplikacjami prezentowanymi w formie kart. Ułatwiono ich zamykanie poprzez gest przesunięcia do góry lub w bok.
Android Jelly Bean (4.1 – 4.3.1)
Wersje Androida z roku kolejnego charakteryzowały się stopniowym zwiększaniem komfortu użytkowania smartfonu. To właśnie wtedy pojawił się Google Now — asystent głosowy wykonujący polecenia oraz odpowiadający na pytania użytkownika.
Jelly Bean to także początek istnienia szybkich ustawień i rozszerzalnych powiadomień z aplikacji.
Android KitKat (4.4 – 4.4.4)
„OK, Google” po raz pierwszy mogliśmy powiedzieć, korzystając z tej właśnie wersji Androida. W ten sposób ułatwiono wyszukiwanie głosowe, wprowadzanie treści wiadomości czy choćby wyświetlenie trasy jazdy. System zmienił się też pod kątem warstwy wizualnej. Stał się jaśniejszy, a kolory bardziej cukierkowe.
Android Lollipop (5.0 – 5.1.1)
Kolejna odsłona software’u amerykańskiego koncernu 2014 roku zaprezentowała się użytkownikom ze zmienionym wzornictwem, które nazwano Material Design. Dodano także przydatne wyświetlanie powiadomień na ekranie blokady.
Zmianie uległ również widok otwartych programów. Od teraz prezentujące je karty wyświetlały się w szeregu, a nie, jak wcześniej z góry na dół, co ułatwiło zarządzanie nimi.
Android Marshmallow (6.0 – 6.0.1)
Jesteśmy coraz bliżej współczesności. Znany nam system coraz bardziej przypomina to, z czym obecnie obcujemy na swoich smartfonach. Wydany w 2015 roku Marshmallow ułatwił odblokowywanie ekranu. Wraz z tą wersją Androida dostęp do telefonu stał się możliwy dzięki czytnikowi linii papilarnych.
Dość niewielka pamięć ROM ówczesnych smartfonów stała za popularnością kart microSD. To właśnie z Marshmallow dostaliśmy możliwość nagrywania danych i aplikacji na ten rodzaj nośnika, a także wykorzystania jej jako głównego źródła pamięci.
Inną wielką bolączką tamtych lat był bardzo krótki czas pracy na jednym ładowaniu. Dzięki poprawionemu zarządzaniu energią urządzenia zaczęły zużywać jej mniej w trybie uśpienia.
Android Nougat (7.0 – 7.1.2)
W następnym roku pojawiła się „siódemka”. Ta wersja Androida była pierwszą, w której mogliśmy używać dwóch aplikacji jednocześnie na podzielonym ekranie.
Kolejnymi innowacjami była możliwość szybkiego przełączania się między dwoma ostatnimi uruchomionymi aplikacjami oraz instalowanie aktualizacji aplikacji w tle.
Android Oreo (8.0 – 8.1.0)
Słynne ciastko stało się inspiracją do nazwania kolejnej odsłony systemu Google’a. Oreo wprowadził usprawnienia takie jak tryb picture-in-picture (obraz w obrazie) pozwalający na uruchomienie drugiej aplikacji w mniejszym oknie i umieszczeniu jej w dowolnym miejscu na ekranie.
Uproszczono również zarządzanie powiadomieniami. Teraz, by je odrzucić, wystarczyło przesunąć je w bok ekranu. Zwiększono możliwość personalizacji. Wybór własnego dzwonka stał się możliwy wprost z menu ustawień smartfonu. Google nadal pracował nad wydłużeniem czasu pracy baterii. Owocem tych prac stał się mechanizm ograniczający działanie rzadko używanych aplikacji.
Pojawiło się także inteligentne zaznaczanie tekstu. Dla przykładu, zaznaczając adres w przeglądarce, użytkownik mógł przenieść się od razu do aplikacji Mapy. Ciekawostką może być to, że dopiero wraz z premierą tej wersji Androida (2017 rok), Google dodał natywne wyświetlanie procentowego wskaźnika naładowania baterii. Wcześniej był on implementowany przez producentów w systemowych nakładkach takich jak MIUI Xiaomi czy One UI Samsunga.
Android Pie (9)
Zmniejszane do minimum ramki smartfonów sprawiła, że ta wersja Androida otrzymała funkcję sterowania gestami. Ikoniczne przyciski nawigacyjne zostały ograniczone do klawisza Home. Zapewne nie bez wpływu na tę zmianę było wcześniejsze jej wdrożenie w konkurencyjnym iOS. Osoby wolące tradycyjne przyciski mogły na szczęście dalej ich używać.
Inną użyteczną zmianą stała się możliwość edycji i udostępniania zrzutu ekranu od razu po jego wykonaniu. Irytująca wiele osób automatyczna rotacja ekranu została wzbogacona znajdujący się w prawym dolnym rogu przycisk. Dopiero po jego aktywowaniu ekran zmieniał orientację.
Wprowadzono tryb cyfrowej równowagi monitorujący czas spędzany przez użytkownika na korzystaniu z danej aplikacji.
Android 10
Pierwsza wersja systemu Android bez dodatku w postaci nazwy jakiejś słodkości była także pierwszą z natywnym wsparciem dla sieci 5G oraz pracy na składanym ekranie.
Na coraz powszechniejsze użycie OLED-owych ekranów, które zużywają mniej energii, programiści Androida zareagowali, dodając tryb ciemny systemu i jego bazowych aplikacji. Funkcja Focus to rozwiązanie pozwalające na tymczasowe wyłączenie rozpraszających powiadomień aplikacji.
Android 11
Wyraźna inspiracja Messengerem doprowadziła do powstania „bąbelkowych” powiadomień. Tak samo, jak w komunikatorze Facebooka, w aplikacji Wiadomości i innych komunikatorach zamiast belki z treścią komunikatu można było wybrać formę miniaturki ze zdjęciem lub awatarem adresata.
Coraz powszechniejsza zmienna częstotliwość odświeżania ekranu doczekała się w Androidzie 11 możliwości sprawdzania jej w Ustawieniach programistycznych smartfonu.
Sprawdź też: Najlepsze gry strategiczne android – gry na telefon za darmo
Podstawowa wersja Androida aż do wersji 10 nie była wyposażona w możliwość nagrywania ekranu. Taką opcję udostępniali producenci, dodając ją w swoich nakładkach. „Jedenastka” jako pierwsza ma tę funkcję domyślnie. Osoby podróżujące samolotami bez wątpienia ucieszył zmodyfikowany tryb samolotowy. Wcześniejsze wersje Androida wyłączały wszystkie kanały łączności bezprzewodowej: dane mobilne, WiFi i Bluetooth. Zmuszało to użytkowników do korzystania z przewodowych słuchawek podczas lotu. Tryb samolotowy w Android 11 nie wyłącza już Bluetooth.
Android 12 – wersja w przygotowaniu i plany na przyszłość
Najnowsza wersja Androida będzie miała swoją premierę we wrześniu tego roku. Wprowadzi szereg usprawnień, wśród których ma się znaleźć m.in. ulepszona obsługa widżetów. Będą one prezentowane w formie tzw. stosów, co oznacza, że na jednym będzie można mieć kilka informacji. Ma to rozwiązać problem braku miejsca na pulpicie dla potrzebnych użytkownikowi ikon.
Ze zmian zadowoleni będą też gracze. Gaming Mode udostępni funkcje znane ze smartfonów gamingowych pozostałym urządzeniom. Użytkownik będzie mógł m.in. wyłączyć powiadomienia podczas rozgrywki i zarządzać wydajnością procesora. Najnowszy system Google wesprze też zewnętrzne pady do gier.
Nowością będzie także zmodyfikowany tryb obsługi jedną ręką. Możliwe będzie obniżenie ekranu do połowy jego przekątnej, co pozwoli na dosięgnięcie także pasa powiadomień. Po wykonanej czynności ekran wróci do pierwotnego rozmiaru.
Przewijane zrzuty ekranu, gesty stuknięcia w obudowę oraz zmiana kolorów i motywów stylistycznych są kolejnymi (ale nie wszystkimi) innowacjami szykowanymi przez Google. Android 12 to także powrót do tradycji nazywania kolejnych edycji systemu od słodyczy. Tym razem będzie to Snow Cone — deser lodowy z USA.
13 lat rozwoju Androida to historia nieustannych, znaczących zmian. Wraz z ewolucją sprzętu zmieniał się sam system, przechodząc drogę od prostego oprogramowania z dodatkami w postaci Gmaila i YouTube, po zaawansowany OS mogący w wielu przypadkach zastąpić komputer.
